Ook wilden we elk jaar een ‘medische kamp’ bij de school organiseren, waarbij we dokters en verplegend personeel vanuit de Nepalese hoofdstad Kathmandoe zouden laten overkomen om er de leerlingen van de Panglang-school te screenen op ziektes en te behandelen indien nodig. Eventueel ernstige gevallen zouden we naar een ziekenhuis in Katmandoe laten overbrengen, want in de bergregio rondom Panglang was er geen enkele medische voorziening. Kinderen en bewoners van Panglang leden door de bittere armoede vaak aan schurft en ander huidkwalen, en ook aan tbc. De voorwaarde voor behandeling voor de leerlingen was: naar school komen.
Met deze inspanningen hoopten we niet alleen meer leerlingen aan te trekken, maar onder hen ook veel meer meisjes, want die waren er nu nauwelijks in de school van Panglang: meisjes werden geacht te werken op het veld. Op die manier leerden ze nooit lezen en schrijven, laat staan een beetje Engels en werd hun maatschappelijke rol traditioneel beperkt tot huishoudelijke klussen en kinderen baren.